Ottolenghi

Wat is er erger dan een kookboek kopen en er niks uit koken? Dat is een kookboek kopen en die week geen tijd hebben om er uit te koken. Vandaag is een vrije dag en nu de rust thuis is teruggekeerd nu iedereen op school is, kan ik de tijd nemen om er een recept uit klaar te maken.

Deze middag komen twee van de kids thuis eten, samen met het ventje. Dit is echt wel kritisch publiek want zeker de jongste pagadder is op zijn minst kieskeurig qua smaken. Marthe daarentegen eet elke smaak en is dan de veelzijdigste proever thuis. De wederhelft eet ook veelzijdig, maar is niet altijd even grote fan van kip en dat is nu namelijk wat ik voorzien had voor deze middag.

  
Ik maakt de kip met za’atar, citroen en sumak. Ik had al de kruiden in huis want ik maakte al eerder de za’atar naar het recept van Stephanie Coorevits. 

Veel werk is er niet echt aan, maar ik had misschien beter mijn kip al op voorhand gemarineerd met de bouillon, de olijfolie en de kruiden. 

Eens de kip in de oven begon de keuken heerlijk te geuren. Ik raakte al helemaal in vakantiestemming.

Het resultaat: een heerlijk gegaarde kip met complexe geuren en smaken. 

   

  
 Maar toch… Wil men hier een tweede keer proeven eer ze een definitief oordeel vellen, want de smaak was wel een beetje speciaal 😉

Wordt dus nog vervolgd…

Dordogne

Soms heb je weinig nodig om lekker te eten. 

Als we op reis gaan, gaan we liefst naar huisjes zodat we zelf kunnen koken, liefst met de regionale producten. En nu we in de streek van de eenden zitten, eten we hier heel vaak eendeborst.

Vorig jaar leerden we op een marché gourmand dat eendeborst superlekker is op de BBQ. 

Hier vind je eveneens de lekkerste tomaten: coeur de boeuf maar ook groene, paarse, gele en zwarte tomaten. 

De menu voor deze avond was dan ook heel eenvoudig en simpel: eendeborst met tomaten. Simpel, puur en heerlijk!!  

   

Pataile

Tags

Italiaanse keuken, oostende, wereldkeuken

Na een hele lange stilte omwille van een druk gezinsleven, een fulltime job, een boeiende langdurige opleiding en de nodige gezondheidsproblemen, neem ik een eerste actie om weer leven in mijn blog te blazen.

De aanleiding was vorige maand ons bezoek aan het splinternieuwe restaurant Pataile.  Het restaurant mag dan wel nieuw zijn, het dreamteam is dat niet. Een tijd geleden schreef ik al over Bistro Bajatzu. Wel de dame die alles in de zaal draaiende houdt, wou haar eigen zaak. Ze vond die en kocht samen met haar man het voormalig pand “Marvin’s Room” op het Sint-Petrus en -Paulusplein. Ze was op zoek naar een chef. Op dat moment vond Antonio een overnemer voor zijn zaak en voila, hij is gevolgd en het team was weer een team. 

  Pataile (lees Patjeel) is een oud-Oostends voor voor bord met een opstaande rand. De betekenis is mooi. verwerkt in het logo.

Er is qua inrichting een heel groot verschil tussen Bajatzu en Pataile. De inrichting ademt pure rustige sfeer uit. Er is gewerkt met lichte kleuren, een lichte vloer en leuke accenten. 

   
 

  Maar de sfeer… die is dan hetzelfde gebleven: altijd die zelfde hartelijke warme ontvangst. Precies alsof je bij vrienden over de vloer komt.

Bij een lekkere aperitief vergezeld van een bordje heerlijke prosciutto, kozen we ons gerecht. Omdat we vaak moeilijk kunnen kiezen, kiezen we altijd iets waar we allebei zin in hebben. En dan wisselen we halverwege van bord. Zo kunnen we van twee walletjes eten.

Bij suggesties viel ons oog onmiddellijk op een tagliata en wat ons nog meer kon bekoren was dat er naast de klassieke gekende versie er ook een tonijnversie was. De keuze was dus snel gemaakt, we moesten er niet over twijfelen. 

En zoals gewoonlijk werden we niet ontgoocheld. Zowel vlees als vis waren perfect gebakken en zalig op smaak gebracht. Dit alles geserveerd met gebakken patatjes en gegrilde groenten. De patatjes stonden mooi opzij zodat ik niet teveel in verleiding kwam.

   
 
Qua wijn staan vooral Italiaanse en Spaanse wijnen op de kaart. Amal weet precies welke wijnen ze heeft en kent ze ook door en door. Zelf hebben we nog nooit een wijn uitgekozen maar telkens haar laten kiezen. Ze heeft ons hierin nog nooit ontgoocheld. Deze enthousiaste en vurige dame kent haar vak! We kregen een N Zero, Salento. Een zalige wijn!
Omdat we er zo op ons gemak zaten en dus totaal nog geen zin hadden om naar huis te keren, bestelden we dessert. Aangezien dat de kaart nog niet op punt stond, vroeg Amal of ze ons mocht verrassen. Even later kwam ze terug met een combinatie van roomijs en sorbet: maracuja en sinaasappel, en pistache met chocolade, afgewerkt met zeste van sinaasappel, munt en amarettikoekjes. Het was een combinatie die ik niet direct zelf zou samenstellen maar het paste perfect samen.

  

We hebben prijs/kwaliteit super lekker gegeten en kijken er naar uit tot we de volgende keer teruggaan. Het is een absolute aanrader en een omweg waard!  

Soep van gegrilde butternut

Tags

butternut; soep; pompoen; vadouvan

We hebben in deze prachtige herfst butternutpompoenen bij de vleet. Heerlijk! Je kan me er niet mee straffen.

Omdat ik op mijn lijn wil letten, probeer ik extra veel soep te drinken. Lieve Byttebier leerde me al om groenten in de oven te grillen voor extra smaak. Sindsdien doe ik dit trouw.

Ik had nog een halve butternut liggen, sneed die in grove stukken om te etaleren op mijn bakblik. Een grote witte ui ging er ook bij.

Wat oversprenkelen met olijfolie en kruiden met Maldonzout. Dat vadouvan en de Fruit Pepper Orange hier goed zouden bij smaken, had ik onthouden uit de foodpairingles en dus gebruikte ik deze om extra smaak en pit te geven.
Vadouvan is een kruidenmengsel uit India. Het bevat kerrieblad, fenegriek, mosterdzaad en komijnzaad. De samenstelling kan per regio verschillen.

Het geheel ging een 25 minuten in de oven op 180 graden.
Eens klaar, alles in de blender met nog wat kippenbouillon. Dan is het gewoon nog aanvullen met water volgens hoe dik je je soep wil. Het resultaat is een fluweelachtige soep met een subtiele pittige toets.
Ik heb afgewerkt met peterselie, maar had ik verse koriander in huis gehad, dan had dit mijn voorkeur genoten.

Heel snel klaar, geen werk, bijna geen afwas en superlekker…. Wat wil een mens meer?

Foodpairing – Herfstrisotto

Tags

risotto ; butternut; pastinaak; kookworkshop; foodpairing; rue de surène; rijst

Maandagavond was het eindelijk zover: de kookworkshop Foodpairing met Lieve Byttebier en Stephanie Coorevits. Ik was wel wat zenuwachtig want ik kook dan wel heel graag maar ben weinig creatief om zelf recepten te creëeren.
Samen met mijn buurvrouw had ik me ingeschreven, maar toen ze zich ziek meldde was ze zo lief dat ik een andere compagnon mocht kiezen. Ik belde onmiddellijk mijn mama die heel blij was met dit onverwacht aanbod.
Daar aangekomen, werden we heel hartelijk ontvangen in het prachtige interieur met een glaasje wijn en amuses volgens het thema.

Foodpairing is het combineren van bepaalde soms niet voor de hand liggende gelijkaardige ingrediënten, of het net voor een clash zorgen van twee ingrediënten die zo tegengesteld zijn dat ze elkaar ook weer perfect aanvullen.

De schorten werden voorgebonden en na uitleg over het thema mochten we onze ingrediënten kiezen uit een rijk gevulde tafel.

Mama en ik hoefden maar naar elkaar te kijken en het was beslist dat we een risotto zouden maken, met butternutpompoen. Stephanie pushte om wat meer uit onze comfortzone te gaan en zo vulden we aan met pastinaak.

Terwijl mama de pompoen, pastinaak, salie en noten fijnsneed, stoofde ik de sjalot aan om erna de rijst aan toe te voegen. Een tip die ik van Lieve kreeg, was om zout toe te voegen op het moment dat ik de sjalot aanstoof waardoor de sjalot minder snel kleurt en sneller zijn water loslaat.

Na het aanstoven van sjalot en rijst kan deze geblust worden met wat witte wijn om daarna telkens wat kippenbouillon toe te voegen waarin de rijst zacht kan garen.

De gesneden groenten liggen klaar op een bakblik (heel handig formaat, ik schaf het me zeker nog aan!), samen met de spekjes, olie en salie. Ik vond er in het rijkelijke assortiment Fruit Pepper Orange van Verstegen, wat volgens de foodpairing app heel goed samengaat met onze gekozen groenten en moest dit dus uitproberen. Dit ging zo’n 20 – 25 minuten in de oven op 180 graden.

De laatste 10 minuten voegde ik er nog de boschampignons aan toe. Had ik dat in het begin gedaan, was de bite volledig verloren gegaan.

Ondertussen werd de risotto nauw in de gaten gehouden en afgewerkt met een klontje boter, wat zure room en nog wat blauwe kaas. Die hoeveelheid blauwe kaas gaf wat pit, zonder overheersend te zijn waardoor het zeker niet storend kon zijn voor mensen die er niet van houden.

Ik ben wel vergeten een foto te maken van ons eindresultaat… (Van ver wel zichtbaar op de overzichtsfoto in de rode schaak). De commentaar was unaniem heel positief.
Trouwens alle hapjes die er gemaakt waren, waren stuk voor stuk lekker! Ik heb leuke ideetjes opgedaan en heb hier en daar wat opgeschreven want zulke dingen vergeet je anders snel!

Ik heb een superleuke en gezellige avond achter de rug met stuk voor stuk fijne en inspirerende mensen. Zeker voor herhaling vatbaar!

Bistro Bajatzu

Tags

Bajatzu, charme, Italiaans, uit eten

Het is al een hele tijd geleden dat mijn wederhelft en ik eens wanhopig op zoek waren in Oostende naar een late lunch. Het was al na 14u, we hadden zoals gewoonlijk geen zin om veel geld uit te geven en zeker al geen zin om van die mottige voorgekauwde toeristenlunchen voorgeschoteld te krijgen. Plots viel ons oog op uitstalbord van Bistro Bajatzu… Een lunchmenu voor 14 euro, maar wat hij erop voorstelde kon ons onmogelijk ontgoochelen voor die prijs.
We aten heerlijk!!!
Antonio is echte Italiaan in hart en nieren, afkomstig uit Piemonte die zijn oma’s keuken wil in ere houden.
Het is duidelijk dat hij enkel met kwaliteitsvolle producten werkt en deze met hart en ziel verwerkt.

De belangrijkste tip die ik je kan geven: laat hem klaarmaken waar hij zin in heeft en je kan onmogelijk ontgoocheld worden.
Vraag je je wijn per glas, dan zet hij de fles bij je en op het eind bekijkt hij hoeveel je hebt gedronken en dat komt op je rekening. Hij heeft een ruim assortiment aan lekkere Italiaanse wijnen die eerlijk geprijsd zijn.

Het interieur is huiselijk en sfeervol charmant, met zicht op de keuken. Ga je op rustige momenten buiten het seizoen, dan neemt Antonio tijd om zijn klanten te leren kennen.

Vraag je met twee hetzelfde, dan zet hij je gezamenlijke pan/pot/schotel op tafel. Verwacht geen haute cuisine borden, maar je krijgt een heerlijke en eerlijke authentieke Italiaanse keuken voorgeschoteld aan een aangename prijs.

Elke week stelt hij ook zijn weekendsuggesties voor en maandagavond is pizza-avond.

Bistro Bajatzu
Kadzandstraat 2
Oostende
Elke dag open van 12u – 22u; gesloten op woensdag.

Wanneer gaan? Als je geen typisch Belgische versie van een Italiaans restaurant wil, maar wel de authentieke Noord-Italiaanse keuken wil proeven.
Nog wat sfeerbeelden voor de liefhebbers…

Quiche van kerstomaatjes

Tags

kerstomaat, quiche

Het is een oud recept van me waar ik al altijd mee gescoord heb. Wat de quiche een extraatje geeft, is de bijhorende kruidenolie.
First things first: neem 250 gram kerstomaatjes, halveer ze en leg ze in een ovenschaal. Kruid met peper en zout en besprenkel met olijfolie. Zet 25 minuten in een oven van 200 graden.

Ik neem eigenlijk altijd kant-en-klaar deeg en kies bijna altijd bladerdeeg. Leg dit in je taartvorm. Laat ook je bakpapier er bij zodat je de quiche er straks vlot kan uithalen.
Terwijl de tomaatjes garen, kan je je kaas-ei mengsel maken. Neem 250 gram mascarpone en klop deze schuimig samen met 3 eieren. Voeg hierbij een half bosje verscheurde basilicum en een takje versnipperde rozemarijn. Ik gebruik altijd verse kruiden want dit aroma is zoveel intenser en geeft me gelukzalig gevoel.
Breng verder op smaak met peper en
zout.
De tomaatjes mogen over het deeg verdeeld worden en het mascarponemengsel toegevoegd. Bak de quiche goudbruin. In mijn oven is dit een kleine 40 minuten op 200 graden.

Voila, tijd om ons heerlijke extraatje te maken en geloof me: dit maakt de quiche af!!
Neem een takje fijngehakte rozemarijn, een teentje versnipperde look en voeg 6 eetlepels olijfolie toe. Nog enkele druppels balsamico en wat parmezaansnippers toevoegen en that’s it! Hoe simpel is dit! Als je het wat op voorhand maakt, vermengen de smaken zich heerlijk en wordt de olie heel aromatisch.
Serveer de quiche naar keuze lauw of koud, liefst vergezeld van een salade.

Healthy breakfast

Tags

ontbijt;fruit;healthy;Quaker;pro points; weight watchers

Toen ik onlangs in Nederland was, deelden ze aan de passanten een nieuwe mix van Quaker uit: Complete. Een geroosterde granenmix met pecan- en paranoten. Ze beloven 94% volkoren granen, wat natuurlijk een lange verzadiging geeft.

Een crunchy ontbijt vind ik heel lekker, maar wat nog belangrijker voor mij is, is dat ik na anderhalf uur mijn maag niet wil horen knorren.

De textuur van de mengeling spreekt me wel aan, misschien ook wel omdat ik een notenliefhebber ben.

Veel hebben we niet nodig om een lekker en gezond ontbijtje te hebben: een yoghurt en nog wat verse aardbeien die ik in de koelkast had staan.
Het smaakte heerlijk en ik was voldaan tot de middag! Ook het gevoel dat je gezond eet geeft je al een boost op zich, zeg maar placebo-effect.

Voor de puntentellers onder ons: de 45 gram in dit zakje komt overeen met 4 propoints.

Smakelijk!

Lucky me

Tags

pasta; Rue de Surène; Martelli; Italië

Ik werd verwend! Mijn ma en pa kwamen thuis van hun reis door Italië. Ik heb hun liefde voor koken en eten geërfd en hierdoor weten ze perfect waarmee ze me blij kunnen maken: met eten!

Deze keer hadden ze onder andere een zak Martelli penne meegebracht. De pasta in een opvallende gele zak leerden we kennen via de blog Rue de Surène maar dus nog nooit zelf geproefd want hij is hier nergens in de buurt te krijgen. Waarschijnlijk is Rijsel de dichtstbijzijnde plaats om deze te halen.

Deze pasta wordt geproduceerd door de familie Martelli en dat al sinds 1926, op traditionele manier met de hand. De fabriek staat in Lari en er werken alleen maar familieleden.
Enkel de allerbeste harde tarwe wordt gebruikt, er wordt gekneed met koud water en om de pasta de juiste vorm te geven worden bronzen trekplaten gebruikt. Het brons zorgt ervoor dat de pasta een ruwe structuur krijgt waardoor de saus zich er perfect kan aan hechten.
Het drogen gebeurt op een grote zolder gedurende een vijftigtal uren, dit afhankelijk van de weersomstandigheden.
Nog een weetje: op maandag maken ze penne, op dinsdag maccheroni, op woensdag spaghetti, op donderdag spaghettini en op vrijdag fusilli. In het weekend maken ze alles schoon waarna op maandag het proces kan herbeginnen.
Om te weten hoe kleinschalig deze productie is: wat zij op 1 jaar maken, daar heeft Barilla slechts 5 uren voor nodig…

Er is een dubbele reden waarom ze voor de opvallende gele verpakking hebben gekozen. Geel is de kleur van Toscane terwijl de meeste pasta’s tradoneel in een blauwe verpakking zitten: de kleur van het zuiden. Blijkbaar staat Toscane op zijn onafhankelijkheid en probeert zich ook op deze manier te onderscheiden van de rest van Italië.
En heel heel vroeger werd pasta in een geel papiertje verpakt… Wat ze met hun verpakking hebben overgenomen.
En deze weetjes komen van Dino Martelli zelf… Niet live jammer genoeg, maar uit een tv-reportage, maar een mens moet ergens beginnen 😉.

Belofte is dat ik tijd zal maken voor een heel lekkere saus om met deze pasta te eten want zeg nu zelf… Dat verdienen deze pasta en de bezielde makers ervan toch absoluut hé!

Cannelés

Tags

gebak; Frankrijk;

Vlak voor ons verlof nam ik de tijd om eens cannelés te maken. Het is een klassiek gebakje, een streekgerecht uit Bordeaux waarvan elke bakker de ultieme versie probeert te maken.
Ik had ooit op een uitverkoop de vormpjes gekocht met het idee dat dit ooit wel eens van pas zou komen. Traditioneel zijn dit koperen vormpjes, maar omdat die redelijk onbetaalbaar zijn, nam ik genoegen met de silicone vormen.

Het speciale aan cannelés is dat de buitenkant lekker krokant is terwijl de binnenkant zacht en luchtig blijft.

Mijn cannelés bleken heerlijk! Maar je kan jammer genoeg niet onmiddellijk een tweede lading maken. De reden hiervoor is het geheim van mijn recept: het beslag moet minimum 48 uur tot maximaal 5 dagen rusten in de koelkast. Hierdoor werken de smaken op elkaar in en worden de gluten zachter waardoor de cannelés smelten in de mond.

De tweede truc is dat de cannelés eerst korte tijd op hoge temperatuur worden gebakken om daarna verder te garen op een lagere temperatuur.

Deze zomer waren we op vakantie in de Périgord, uiteindelijk niet zo ver van Bordeaux. Regelmatig zagen we op marktjes cannelés liggen. Ik kon het niet laten om er te kopen. Ik moest toch vergelijkingsmateriaal hebben.

Deze smaakten niet slecht, maar waren ook niet om naar huis te schrijven. Rapport van de kinderen: niet slecht maar maak ze toch maar zelf! Erna kwam onmiddellijk de vraag of ik er niet onmiddellijk kon aan beginnen… Nee dus 😉

Maar het doet plezier als je weet dat je recept en resultaat niet moet onderdoen voor de plaatselijke fabrikanten. Er zullen er dus nog gebakken worden!